Esfahan

Pierwszym celem w Esfahanie był posterunek policji, gdyż chcieliśmy przedłużyć naszą wizę. 

Niestety w kółko słyszeliśmy jedno, że mamy jeszcze czas. Próbowaliśmy wyjaśnić, że podróżujemy rowerami i nasze przemieszczanie jest zdecydowanie wolniejsze. Dodatkowo prom do Zjednoczonych Emiratów Arabskich odpływa tylko dwa razy w tygodniu i to powoduje skrócenie naszego pobytu, ale urzędnik był nieugięty. Wyprzedzając czasoprzestrzeń ostatecznie przedłużenie wizy irańskiej udało nam się dostać w Shiraz – nie było żadnych pytań i problemów. 

Esfahan – miasto z długą historią, istotne już za czasów starożytności. Mnogość parków, zamków, meczetów oraz klimatyczny bazar sprawiły, że naprawdę nam się tam podobało. W Iranie meczety wpisane są w codzienny krajobraz. Te miejsca żyją. Ludzie przychodzą nie tylko się pomodlić, ale również odpocząć, porozmawiać. Często modlitwy są bardzo ekspresyjne, żałoba po śmierci Imama Husseiniego wyrażana była zbiorowym płaczem imama i wiernych.

Nieodzowne w modlitwie

Proszę... a może Dziękuję Ci Boże... W meczetach można się pomodlić, ale też uciąć sobie drzemkę (pan po prawej pięknie chrapał)

 

Międzynarodowe spotkanie rowerzystów (bracia Francuzi, Rob z Anglii, Songho z Korei Południowej, Steffen z Niemiec, młody Irańczyk) przed Meczetem Imam. Od tego momentu byliśmy jak karawana – 5-osobowy team. 

Meczet Sheikh Loffollah przy Placu Imama, wybudowany w latach 1602- 1619.

Meczet Jameh - największy meczet w Iranie.

Meczet Jameh

Esfahański bazar w końcu spełnił nasze oczekiwania. Mnogość tradycyjnych towarów, gama kolorów, unoszący się zapach przypraw tworzyły urzekający klimat. Sam budynek jest bardzo ciekawy, najstarsza część liczy ponad tysiąc lat - wewnątrz meczet z tradycyjną łaźnią i wiele kuszących zaułków. Wokoło naczynia z parzącą się herbatą i zapraszający nas sklepikarze. Miejscowy przewodnik zaprowadził nas również do herbaciarni Azadegan. Na sufitach, ścianach umieszczone są fajki wodne, dzbanki, lampy, zegary. Pyszna herbatka z dodatkami słodkich łakoci smakowała wybornie. 

Właściciel sklepu z dywanami zaprosił nas na herbatkę.

Jedno ze stoisk Wielkiego Bazaru - Bazar- e Bozorg

Nam również próbowano sprzedać dywan.

Hit tego roku...

A wieczorem będzie bal...

Niestety ta część lokalu tylko dla mężczyzn

Pachnąca piramida

A potem zdecydowaliśmy się zobaczyć tradycyjne irańskie widowisko, które zarekomendował nam przechodzień. Otrzymaliśmy orientacyjny adres, godzinę i wieczorną porą udaliśmy się w tajemnicze miejsce. Zurkhaneh („Dom Mocy”) sytuuje się pomiędzy sportem, teatrem, a religią. W niewielkim pomieszczeniu znajduje się arena, w której mężczyźni przy dźwiękach bębna przedstawiają różne akrobacje, zrytualizowane „demonstracje siły”. Zostaliśmy serdecznie przywitani, ale na koniec też stanowczo poproszono nas o pieniądze. Nie była to niestety dobrowolna kwota, każdy musiał zapłacić 100,000 Riali. Wyszliśmy troszkę zniesmaczeni, gdyż brakowało nam przejrzystych zasad w tej transakcji. Niemniej widowisko było ciekawe. 

Główny prowadzący - recytował wersety perskich poematów w rytmie uderzeń bębna

Dzielni wojownicy

Ten młody człowiek był niesamowity, potrafił 5 razy okrążyć wyznaczone koło w wirującym tańcu

Ćwiczymy, tańczymy, tym razem z podpórkami

W Esfahanie spędziliśmy też mnóstwo czasu nad zbieraniem informacji logistycznych, co dalej robimy. Linia lotnicza FlyDubai stanowczo odmówiła przewozu naszych rowerów, a więc musieliśmy poszukać jakiegoś innego rozwiązania. Była nawet opcja cargo, ale ostatecznie mamy już bilety z Iranu (Shiraz) do Kathmandu z przesiadką w Sharjach. Teoretycznie w Air Arabia nie ma problemów z rowerami, ale o tym przekonamy się pewnie dopiero na lotnisku. Nowy Rok, jeśli wszystko pójdzie wg planu, spędzimy w Nepalu.  

W Esfahanie dołączył do nas Rob z Londynu i tak w pięcioosobowej drużynie popedałowaliśmy  przez pustynię do Yazd, ale o tym już w następnym odcinku

I tak przez ponad 300 km pedałowaliśmy do Yazd, Songho-  nasz fotograf.