Turecka gościnność

Wiemy, wiemy zaniedbałyśmy Was okrutnie, ale tyle się dzieje...

 Granica turecka - pierwsza wiza, duużo uzbrojonych chłopaków w mundurach i od razu pierwsza herbata na kocyku. Poczułyśmy ponownie żar gorącego lata i strużkę na plecach.

Trochę jakby za mgłą, ale aparatowi zatrzęsły się baterie

Potem powtórka z rozrywki i kolejne gumy, ale można też znaleźć dobre strony takich sytuacji- ciągle ćwiczymy nasze charaktery:) 

Na polach kukurydzy było mnóstwo naszych ulubionych kolców, a nasza czujność została uśpiona. Następnego dnia Duszek i Torek byli już noszeni na rękach. Dobrze się mają z nami chłopaki;)

Pierwszy nocleg na polach tureckich a rano znowu serwis rowerowy. Trochę nam zeszło i do naszego "domu" podjechał pastuszek na osiołku. Nie wiadomo, kto był bardziej zdziwiony. Zauważamy również postępy komunikacyjne i bariera językowa stanowi co raz mniejszy problem. Jak nie wiemy co powiedzieć to dostajemy przysłowiowej głupawki i jest dobrze. 

Przyglądał się z zaciekawieniem naszemu rozgardiaszowi, a potem nosił z nami sakwy

Jedziemy, jedziemy piękna droga- pobocze na drużynę rowerową, a duży ruch nie jest bardzo uciążliwy.
W Tekirdag zrobiłyśmy sobie przystanek w poszukiwaniu internetu. Trafiłyśmy do restauracji, gdzie ugościł nas bardzo miły pracownik. Rozmawialiśmy o Turcji, zakosztowałyśmy ośmiorniczek (pycha!), było przyjemnie.

Właścicielem lokalu jest płetwonurek:)

W pewnym momencie sielanka drogowa się skończyła a my poczułyśmy, że przesiadłyśmy się na konia w galopie tylko w poprzek:) Koncentracja potrójna, trąbiące samochody i hałas zaczęły doskwierać. Miny miałyśmy już nietęgie, a przed nami rowerzysta z Niemiec o tym samym wyrazie twarzy. Krótka sympatyczna rozmowa, bo każdy miał dość stresu drogowego. Nie przypuszczałyśmy, że to spotkanie będzie miało interesujący ciąg dalszy...
Spotkaliśmy się po raz kolejny i rzuciliśmy od niechcenia, do zobaczenia. My obrałyśmy kierunek supermarketu- trzeba było zrobić zakupy na kolacje, a wieczór nadchodził. Miałyśmy 20 km do Stanbułu i lekką obawę co do noclegu, zabudowa była bardzo gęsta.  Jadąc usłyszałyśmy gwizd i machanie mężczyzny, ale uśmiechnęłyśmy się i ślimaczyłyśmy się dalej pod górę. Nagle słyszymy krzyk "poczekajcie, poczekajcie" i biegnącego wcześniej spotkanego rowerzystę. Okazało się, że rowerzysta z Turcji zaprosił go na nocleg i dla nas też się miejsce znalazło. Wieczór był radosny, dogadywanie się w 4 językach było zabawne, a pomocny przy tym był translator. Trafiłyśmy pod skrzydła organizacji www.bisikletliler.org, zrzeszającej pasjonatów rowerowych a naszym gospodarzem był sam wiceprezydent Halil. Wspólne oglądanie zdjęć z maratonów, analizowanie wjazdu do Istanbułu i świetna atmosfera. Dostaliśmy również kamizelki odblaskowe z logo organizacji i nie spodziewałyśmy się, że nie raz nam pomogą:)

Międzynarodowa ekipa rowerowa

Wiedziałyśmy, że będzie to wyjątkowy dzień- przed nami wjazd do Istanbułu, ale humory dopisywały

 O Istanbule w następnym wpisie, ale był to szalony dzień. Z samego rana gdy mieliśmy już wyjeżdżać, klucz

 który mieliśmy zostawić właścicielowi, został zatrzaśnięty po drugiej stronie drzwi w łazience. Nikogo nie było już w domu a więc doszło do szturmu - wspięcie się po murze naszego nowego kolegi:) i wejście przez okno. Akcja została zakończona sukcesem.

P.S Zgaduj - zgadulę września wygrała zgadula sierpnia - Pati. Gratulujemy:) Konkurs nie jest ustawiany:)
A teraz zgaduj- zgadula jak ma na imię rowerzysta z Niemiec, skojarzenie: głód.