Nuk kuptoj - pierwsze kroki w Albanii

Jesteśmy w Albanii piąty dzień. Przez pierwsze 2 dni wydawało nam się, że jest to kraj mężczyzn i po tych myślach na drodze zatrzymał się jeep, z którego wysiadły 3 siostry zakonne. Jedna z nich z uśmiechem przywitała się po polsku (flaga ujmuje). Okazało się, że była na misjach w Polsce. Siostry Matki Teresy z Kalkuty zaprosiły nas do siebie - Puke. Udostępniły swoją "celę" i z rana zerwałyśmy się na mszę- żeby nie było, że prowadzimy tylko życie knajpowe;) Od sióstr bije radość i spokój. I znowu serdeczne przyjęcie.

Uduchawiamy się również w meczetach, choć pierwsze wejście do meczetu w Szkodrze było interesujące... Ledwo co zaparkowałyśmy nasze bicykle- w odleglości min. 100 m od świątyni, a imam wyraźnym gestem dał nam do zrozumienia, że mamy odjechać. Zdawałyśmy sobie sprawę, że w naszych strojach rowerowych możemy siać zgorszenie, więc po sekundzie przyodziane byłyśmy w długie spódnice i chusty. Imam zaakceptował. Początkowo wskazał wejście tylko dla kobiet, później jednak pozwolił iść dalej.

 Kiedy czytałyśmy o górach albańskich, niektórzy podkreślali w relacjach "niezwykłe podjazdy i zjazdy".  Wszystko to się zgadza. Północna część Albanii to przede wszystkim sprawdzian psychy. Podjazdy kilkunastokilometrowe i nagle zjazd i powtórka z rozrywki. Na usta cisną się słowa " Po ciul to wszystko", ale kręci się dalej. Widoki i przestrzeń rekompensują - niestety nie miałyśmy bardzo dobrej widoczności. 

Nawierzchnia drogi bardzo różna, z przewagą dziur. Metaforycznie mówiąc czasami droga jest jak karpatka, tarta, tort z lukrem a czasem jak kopiec kreta:). Na szczęście odcinek Szkoder - 9 km za Gjegani mało ruchliwy. Zmęczone po trudach podjazdów zapytałyśmy o drogę i na nasze nieszczęście miejscowi wskazali nam tę niewłaściwą. Ostry zjazd po kamolach, odciski na dłoniach i tańczący żołądek;) Pokazała się autostrada i brak alternatywy dla niej. Perspektywa wypychania rowerów przerażała nas, ale... po chwili podjechał wybawca, proponując podwiezienie. Bez wahania zapakowałyśmy się na pakę i z "rozwianymi włosami" przejechałyśmy ok. 45 km:) Mamy zatem pierwszego stopa za sobą. Nie obyło się bez kontroli policji. Nie wiadomo kto bardziej był zdziwiony - policjant na przywitanie zapytał z uśmiechem: "How are you?" :) Mówiąc krótko, zagadałyśmy policjanta i skończyło się dobrze:)

 

Zgaduj-zgadula

Miejsce, które nas wczoraj zawiodło, a jest opisywane w naszym przewodniku bardzo barwnie to... 

Dla Albańczyków to ważne historycznie miasto ze względu na postać Skanderberga. Podpowiedzią może być krawiec.

Pozdrawiamy serdecznie z Tirany! 

P.S. A.S. jest już po wizycie u berbera właśnie ww miejscu.

P.S. "Szlifujemy" nasz albański. Mirupafshim!